Best spannend vond ik het..de eerste keer een groep (onbekende) klimmers meenemen naar de finca en de Picos. Ik ben een liefhebber maar geen pro in bergsporten, ben pas twee jaar geleden begonnen met klimmen en ken het gebied ook nog lang niet. Maar ik ben natuurlijk niet voor niets eind 2019 het avontuur van de verbouwing van de finca begonnen. Omdat ik zelf zo geniet van deze bergen, de mensen, het dorp en de cultuur is het mijn droom is om deze heerlijke plek in het magische berggebied ‘Picos de Europa’ te delen met mijn kinderen, familie, vrienden en bergsporters.  Ik keek er dus naar uit, had er heel veel zin in en de vraag is dan natuurlijk of het in de praktijk ook zo leuk is en of dat voor iedereen geldt.

Ja, het was geweldig. Een superleuke groep mensen en samen hebben we zoveel ontdekt en beleefd, dat we moeite hadden met afscheid nemen.  Zaterdag was de aankomstdag en zondag vertrekdag dus effectief 6 dagen om te bergsporten. Sommigen kwamen een dagje eerder en vertrokken later, anderen combineerden het met nog een paar dagen Bilbao. Hoewel we begonnen zijn met de Ruta del Cares (11 km heen – lunch in Caín- en dan 11 km terug) op de eerste zondag, hebben we verder vooral geklommen. Veel geleerd van de ervaren klimmers onder ons, superleuk! De meeste dagen zijn we in de buurt van de finca gaan klimmen op verschillende plekken met single pitch sportklimroutes. Verder gezelligheid rond de finca en natuurlijk in het dorp. Maar we hadden ook de beklimming van El Naranjo gepland, hutten gereserveerd en voor een deel van ons: gidsen. Hoewel we over het algemeen mooi weer hadden was het nog even spannend of het door kon gaan i.v.m. de voorspellingen. Gelukkig konden we 2 dagen later alsnog ons avontuur beginnen: per duo verschillende (trad)klimroutes aan verschillende kanten van de Naranjo. Het werd de kers op de taart van deze klimweek.

Woensdagmiddag werden door de ervaren klimmers de topo’s van de Naranjo bestudeerd al het materiaal geselecteerd. Wij, de minder ervaren klimmers, pakten ook onze rugzak in, maar hoefden veel minder mee te nemen. Touwen, friends, nuts en klimsetjes werden immers door de gids meegenomen. Donderdagochtend vertrokken we naar de hut bij El Naranjo (oftewel Urriellu). Na anderhalf uur rijden parkeerden we de auto’s bij Pandebano en startten we onze wandeling naar de hut. Een van de makkelijkste wandelingen in de Picos maar het laatste stuk is best pittig dus toch blij als we er na een uur of vier allemaal zijn. Tot nu toe was mijn ervaring hier de beloning van een strakblauwe lucht met zon en schitterend uitzicht boven het wolkendek, met alle bergtoppen die erbovenuit steken, magisch! Heerlijk luieren op het gras terwijl je naar de zonsondergang kijkt. Dat had ik deze groep ook gegund maar helaas, het was fris en alles zat dicht, geen uitzicht dus. Tijdens het avondeten in de hut bereidden we met de gidsen de beklimming voor. We krijgen te horen van onze gidsen dat een deel van ons om 4:00 en anderen om 5:00 uur opstaan. Op tijd naar bed dus ;)

Ik heb lekker gelegen maar ieder uur gezien op mijn horloge en ik geloof dat dat voor de rest ook geldt. Per twee personen hadden we een gids. Peter en ik hadden Pablo als gids die we om 4:00 uur weer zagen bij het ontbijt, nou ja..Spaans hutten-ontbijt d.w.z. koekjes, cakejes en koffie, niet zo mijn ding maar gelukkig had ik genoeg eigen eten mee. Om 4:45 uur de deur uit, meet hoofdlamp het donker in bij -4 gr. Peter is alpinist en gewend hieraan, maar ik ben een enorme koukleum dus was bang dat ik met koude voeten en handen zou moeten gaan klimmen. ‘ Gewoon blijven bewegen’ raadde Peter mij aan en dat hielp, plus dat we nog anderhalf uur te lopen hadden, omhoog naar de voet van de majestueuze rots: El Naranjo van 500-600 meter hoog. Dit zou onze eerste multi-pitch worden.

Bij nader inzien was ik blij dat dit avontuur een paar dagen later plaats vond dan gepland. Zo hadden we meer dagen om in de buurt van de finca te wennen aan de echte rotsen ipv de klimhal, toch wel anders. Om ongeveer  6:30 begonnen we aan onze klim, nog steeds in het pikkedonker dus met hoofdlamp. En voor het eerst met rugzak, met daarin schoenen (blij met de approach schoentjes die ik ’n dag van tevoren had gekocht! scheelt ’n hoop volume en gewicht..), waterzak, eten en laagjes kleding want je begint bij -4 gr. maar uiteindelijk klim je in de zon en is het weer warm.

Uh nee, het viel niet mee maar wel heel gaaf om te doen! Wij hadden gekozen voor de Cepeda, de op-één-na makkelijkste route aan de Oostkant van de rots. Deze route bestaat uit 11 pitches (touwlengtes) waarvan het niveau max 5+ en dat is wat we normaal gesproken net halen. Maar de eerste pitch was niveau 3+, lekker makkelijk ff inkomen dachten we..niet dus. Hier hadden we de meeste moeite mee omdat het anders is dan we kennen van de klimhal. Gladde rots met kleine deukjes waar je je voeten op plaatst, en niet echt iets om je aan vast te houden met je handen. ‘Vertrouwen op de voeten en je gewicht boven je voeten houden dus tegen de rots’. Dat vertrouwen in mijn tenen mis ik nog, dus ging ik toch steeds met m’n kont naar achter waardoor je juist wegglijdt. ‘Pff, als dit nog maar 3+ is??’ maar na wat vloeken toch gelukt en daarna ging het beter. Uiteindelijk hadden we minder moeite met die 5+ dan met deze 3+, wat volgens onze gids gebruikelijk is voor sportklimmers die dit voor het eerst doen.

Na elke pitch hingen we even te wachten terwijl Pablo de volgende pitch weer voorklom. Wat een geweldig uitzicht, echt genieten was dat! Eerst de sterrenhemel met het zwarte silhouet van de bergtoppen om ons heen. Gaanderweg kwam de zon op, met het bijbehorende kleurenpalet. Rond 10:30 uur kwamen we op de top, wat een heerlijk gevoel! En inmiddels in de volle zon met uitzicht over alle bergtoppen tot aan de zee. We konden zelfs San Vicente zien liggen en Santander. Omdat ik graag het gebied wil leren kennen wees Pablo me alle pieken met hun namen, die ik nu grotendeels weer vergeten ben. En de wifi-worstjes die Peter had meegenomen in zijn rugzakjes smaakten heerlijk, net als mijn nootjes.

Daarna volgde de afdaling, deels abseilend, deels klauterend op onze approach schoenen. En de terugtocht naar de hut waar we uiteindelijk om 14:30 uur aankwamen. Moe maar voldaan vierden we onze ervaring met de anderen met high fives, hugs en drankjes. Maar we misten nog 2 van onze vrienden, de meest ervaren klimmers van de groep die zonder gids op pad waren gegaan. Het zijn goede klimmers en ook ervaren in traditioneel klimmen (dus onbehaakt, met eigen materiaal). Zij hadden gekozen voor een route aan de Noordzijde van de rots. Over het klimmen maakte ik me eigenlijk niet zoveel zorgen maar toen ze 3 uur later nog niet terug waren was ik bang dat ze op de terugweg verdwaald waren. ‘Picos no es ningún juego’ zeggen de lokale mensen hier oftewel de Picos is geen spelletje. Regelmatig moeten er mensen gered worden, of erger. . Er is weinig bereik maar ineens kregen we een berichtje waarin ze aangaven nog aan de wand te hangen en dat wij maar vast moesten afdalen naar de auto. Geen idee hoe laat dit berichtje gestuurd was. We hebben even met elkaar overlegd maar eigenlijk had niemand zin om te vertrekken zolang we niet compleet waren. Ondertussen begon het te hagelen en onweren..en het werd later en later.

Iemand van de groep was bij het raam van de slaapzaal op de uitkijk gaan staan en toen gaf hij het signaal. ‘ Ze komen eraan!’ dus stonden wij allemaal buiten te zwaaien toen ‘onze’ klimmers aankwamen bij de hut. Een emotioneel moment, voor de 2 klimmers omdat ze  kapot en doorweekt eindelijk de hut bereikten en ons niet meer verwacht hadden daar te zien. En voor ons omdat we zo opgelucht waren ze gezond en wel terug te zien. Doordat ze 2 Spaanse klimmers tegenkwamen waren ze goed teruggelopen, ondanks de mist, hagel en onweer. Het probleem was meer de klimroute geweest, die was moeilijk te herkennen, zeker in het donker smorgens vroeg, waardoor ze verkeerd uitkwamen en verdwaalden op de wand. Gelukkig wisten zij zich, met hun klimervaring, hoe dan ook naar de top te werken en hebben dus ongewild een nieuwe klimroute uitgevonden.

Plaats in de hut was er niet, alleen bivaktentjes buiten, met dit weer ook niet erg aanlokkelijk. Maar we hadden onze hoofdlampen en na overleg met de baas van de hut en een gids (die er toevallig nog was omdat hij de volgende dag weer ging klimmen) besloten om van de hut naar beneden naar de auto’s te lopen. De route was bekend terrein en niet te moeilijk. Het weer zat mee en na 3 uur dalen kwamen we bij onze auto’s waarna we om 01:00 snachts aankwamen bij de finca. Heerlijk geslapen in ons eigen bed en de dag erna een rustdag met lunchen bij Los Camachos en een lekker stevige sportmassage. Die massage is ook nog een verhaal maar dat komt nog wel een keer ;) En elkaar al onze belevenissen vertellen natuurlijk. Eind goed al goed en als ik er nu op terugkijk een mooi avontuur.

Zondag namen we afscheid van elkaar. In een week tijd waren we een hecht team geworden. We gaan elkaar zeker weer zien!

En ik kijk al uit naar alle volgende bergsportweken en klimweken die nog gaan komen :)

Aldine